Երևանում 16-ամյա Արսենն ու 21-ամյա Տիգրանն ինքնասպան են եղել՝ ցած նետվելով Դավթաշենի 30 մետրանոց կամրջից։ Դեպքը տեղի է ունեցել հոկտեմբերի 20-ի լույս 21-ի գիշերը։ (աղբյուր) Այս ողբերգությունից հետո սոցցանցերում կարեկցանքին ու ցավակցություններին զուգահեռ ավելացել է ատելության խոսքը՝ կրկին վեր հանելով շատերի ծայրաստիճան խտրական վերաբերմունքը ԼԳԲՏ համայնքի նկատմամբ։ Տղաների մահվան հանգամանքներից շատ բան հայտնի չէ։ Քննչական կոմիտեից միայն հայտնել են, որ վարույթ են նախաձեռնել ինքնասպանությանը հակելու հատկանիշներով։ Այդ քայլին դիմելուց առաջ տղաները համատեղ լուսանկարներ էին հրապարակել, 16-ամյա Արսենը գրել էր՝ «մեր բոլոր համատեղ գործողությունների մասին որոշումները միասին ենք կայացրել»։

Լուսանկարները սոցցանցերում տարածվեցին կայծակնային արագությամբ, ու մինչ ԼԳԲՏ համայնքի պաշտպանությամբ զբաղվող ՀԿ-ները հայտարարում են, որ հոմոֆոբիան ևս երկու կյանք է խլել Հայաստանում, բոլորը չեն, որ երկու երիտասարդի մահը ողբերգություն են համարում։ Անգամ գրում են՝ հասարակությունն այսպես «մաքրվում է» ու հրճվում ԼԳԲՏ համայնքի ներկայացուցիչների մահով։

Երևանյան այգիներից մեկում 16-ամյա պատանու ընկերները, ԼԳԲՏ համայնքի մի խումբ ներկայացուցիչներ էին հավաքվել ու նրա հիշատակին մոմավառություն կազմակերպել։ Պատմում էին՝ Արսենը բարի, ժպտերես տղա էր, հասուն ու հավասարակշռած, մտքներով չէր անցնում, որ նման քայլի կդիմի։ «Շոկի ենթարկվեցի ու չէի կարողանում ուշքի գալ, ու մինչև օրս ինձ համար այս ամենն անհավատալի է», - ասաց ընկերներից մեկը։ Հավաքվածները վրդովված են տղաների ու ԼԳԲՏ համայնքի ներկայացուցիչների հանդեպ խտրական վերաբերմունքից։ «Էս հոմոֆոբիայի ամենավառ դրսևորումներից ա, ինչը, ցավոք սրտի, շատ վատ ավարտ ունեցավ», - ասաց հավաքվածներից մեկը։

Արսենի ծանոթները պնդում էին, որ նախքան ինքնասպան լինելը պատանին տանից փախել է, ընտանիքում խնդիրներ են եղել։ Ասում էին՝ Տիգրանի մասին շատ բան չգիտեն, նա վերջերս է Ռուսաստանից Հայաստան եկել։ ԼԳԲՏ ակտիվիստ Սարգիսը, որը չցանկացավ տեսախցիկի առջև երևալ ու խնդրեց նաև փոխել իր ձայնը, շեշտում է՝ նման ողբերգությունները հնարավոր կլինեին կանխել, եթե հասարակությունն ու ընտանիքները մարդկանց ընդունեին այնպիսին, ինչպիսին կան։ «Շատ ցավալի է, որ սենց ավարտ է ունեցել էս ամեն ինչը, բայց կուզեի, որ սա գոնե դաս լիներ մնացած ծնողների համար, որ ուղղակի նստեն իրենց երեխաների հետ խոսեն, հասկանան իրենց երեխաների տեսակետը։ Անկախ նրանից, որ Արսենը 15-16 տարեկան էր, ինքը բավականին հասուն էր իր տարիք համար», - ասաց Սարգիսը։

Մի կողմից Աստծո անունն են տալիս, մյուս կողմից վիրավորում, ասում է ԼԳԲՏ ակտիվիստը՝ հիշելով այս սահմռկեցուցիչ պատմության մասին իր կարդացած մեկնաբանությունները․ - «Երբ որ մարդիկ գրում են՝ «հասարակությունը մաքրվում է» ուղղակի ուղեղիս մեջ չի տեղավորվում՝ ոնց կարա մարդը, բանական էակը հանգիստ խոսի մեռնելուց, խոսի նրանից, որ եթե երկու երիտասարդ տղաներ ինքնասպանություն են գործել, էդ նորմալ է, էդ հասարակության մարքում է»։

«Ես երեք տարուց ավելի աշխատել եմ իրավապաշտպան ՀԿ-ում ու տեսել եմ շատ ավելի շատ նմանատիպ քեյսեր քան կարող եք պատկերացնել, սկսած բռնությունից, բռնաբարությունից մինչև ինքնասպանություն», - ասաց ԼԳԲՏ ակտիվսիտ Անյա Հայրապետյանը՝ վստահեցնելով՝ ոչ ավանդական սեռական կողմնորոշում ունեցող մարդկանց հանդեպ վատ վերաբերմունքի, անհանդուրժողականության հիմնական պատճառը ինֆորմացիայի պակասն է։

Իիրավապաշտպանները ընդգծում է՝ իշխանությունները, չնայած իրավապաշտանների հորդորներին ու աղաղակող այս դեպքերին, չեն ցանկանում մեխանիզմներ ստեղծել ԼԳԲՏ համայնքին պաշտապանելու համար։ Քաղհասարակության ներկայացուցիչներն առաջարկում էին հակախտրականության համապարփակ օրենսդրություն ընդունել, որպեսզի այսպիսի իրավիճակներում մարդիկ ազդարարելու հնարավորություն ունենան ու աջակցություն ստանան պետությունից։ (աղբյուր)

Ցավոք, զարմանալի չէր տեղի ունեցածի նկատմամբ հասարակության արձագանքը։ Դեռահասների հրապարակած լուսանկարներն արագորեն տարածվեցին ատելության և վիրավորական լեզվով սոցիալական ցանցերում և Telegram ալիքներում՝ շարունակելով ընդգծել այն փաստը, որ հիմնականում տղամարդիկ միասեռական են, ինչը արդարացնում է ինքնասպանություն գործելու նրանց որոշումը: Իրականում, շատ մեկնաբանություններ այնպիսի բնույթի էին, որ խրախուսում էին մյուս ԼԳԲՏ անձանց անել նույնը: Հայաստանում ԼԳԲՏ անդամներից կազմված «Pink Armenia» ՀԿ-ն էլ ասաց, որ իրենց կարծիքով անընդունելի է մարդկանց մահն արդարացնելը։ Նշելով, որ այս ողբերգական իրադարձությունը ևս մեկ անգամ ապացուցեց, որ Հայաստանում ԼԳԲՏ անձինք ապահով և պաշտպանված չեն հասարակության և պետության կողմից, ՀԿ-ների ներկայացուցիչները գիտակցեցին կատարվածի լրջությունը և հայտնեցին, որ չափազանց կարևոր է կարեկցանք ցուցաբերել. «Մինչ մենք ցավակցում ենք երիտասարդների ընտանիքներին և ընկերներին, միևնույն ժամանակ նրանք կիսում են նրանց տառապանքը՝ տարածելով հրապարակային վիրավորանքներ, նվաստացնող հայտարարություններ, ատելության բովանդակություն, մեկնաբանություններ և ատելություն, որոնք խեղաթյուրում են միջոցառման մանրամասները։ Ինքնասպանության մտքերը հաճախ ուղեկցվում են մեղքի, վախի, ինքնամեղադրանքի և ամոթի զգացումներով՝ սեռական կողմնորոշման և գենդերային ինքնության նկատմամբ հասարակության վերաբերմունքի պատճառով: Նման դեպքերում անհրաժեշտ է ապահովել համապատասխան մասնագիտական ​​աջակցություն»։

Faktyoxla Lab.-ը վերջին իրադարձությունների լույսի ներքո մեր ընթերցողների համար հետաքննել է Հայաստանում ԼԳԲՏ անձանց նկատմամբ վերաբերմունքը և թե որքան հոմոֆոբ է հայ համայնքը։

Մեր հետազոտության ընթացքում մենք պարզեցինք, որ Հայաստանում սեռականության մասին տեղեկատվության պակասից բացի, ԼԳԲՏ անհատների մասին կարծրատիպերն ու առասպելները նույնպես շատ տարածված և հանրաճանաչ են: ԼԳԲՏԻ անհատները չեն սիրում տեսանելի լինել հանրային հարթությունում, և մտավախություն կա, որ դա կազդի երիտասարդների վրա և «մանրէի» պես կտարածվի նրանց մեջ։ Հասարակության ընդհանուր կարծիքն այն է, որ սոցիալական նորմերին պետք է հետևել, համասեռամոլությունը ներմուծվող նոր նորմ է, և դրանք սպառնում են իրենց ավանդական արժեքներին։ աղբյուր

2003 թվականից ի վեր Հայաստանում համասեռամոլությունը քրեականացված չէ, բայց Հայաստանը տարիներ առաջ ստորագրել է ՄԱԿ-ի Սեռական կողմնորոշման և գենդերային ինքնության հռչակագիրը, որը սահմանեց հավասար վերաբերմունքի իրավունք՝ անկախ սեռական կողմնորոշումից և գենդերային ինքնությունից: Երկիրը վավերացրել է նաև Եվրոպայի խորհրդի Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին կոնվենցիայի արձանագրությունը, որն արգելում է խտրականության բոլոր ձևերը: Չնայած դրան, նույնասեռական հայերը դեռևս խտրականության թիրախ են։ Բացի աշխատանքը կորցնելու վտանգից, միասեռականները բախվում են նաև սոցիալական ոլորտից հեռացման վտանգի, ինչը ծանր բեռ է դնում Հայաստանի համայնքային, ընտանեկան մշակույթի վրա։ Հայտնի է, որ որոշ ընտանիքներ գաղթել են երկրից՝ խուսափելու համար գեյ անդամ ունենալու խարանից: Միացյալ Նահանգների Պետդեպարտամենտի 2009 թվականի Մարդու իրավունքների զեկույցում հայ ժողովրդի տեսակետը համասեռամոլների նկատմամբ բնութագրվում է որպես «շատ բացասական», մինչդեռ զեկույցում նշվում է, որ համասեռամոլությունը «ընդհանուր առմամբ» գնահատվում է որպես «հիվանդություն»։

«Հայաստանը միշտ անհանդուրժող է եղել համասեռամոլների նկատմամբ»,- մեկնաբանում է Հայկական Հելսինկյան Ասոցիացիայի նախագահ Միքայել Դանիելյանը՝ իրավապաշտպան հասարակական կազմակերպություն։ Նա նշում է, որ Դանիելյան կազմակերպությունը տագնապալի ահազանգեր է ստացել ենթադրյալ համասեռամոլների վրա հարձակումների վերաբերյալ։ Այնուամենայնիվ, քրեական գործերը սովորաբար չեն հետապնդվում հարձակումների համար, քանի որ տուժողները վախենում են հրապարակայնությունից և հանրային նվաստացումից, որը կբերի գործը, ասում է Դանիելյանը: Նա նշում է, որ խտրականության զոհ դարձած համասեռամոլները երբեմն ցանկանում են միայն, որ այդ հարձակումները հայտնվեն կազմակերպության զեկույցներում։

Նրանք կարծում են, որ երեխաները պետք է պաշտպանված լինեն այս խմբերից, և համաձայնություն կա, որ փողոցում քայլող գեյ զույգը, գեյ-շքերթը կամ գեյ ուսուցիչը վտանգ է ներկայացնում երեխաների, ընտանիքների և նույնիսկ երկրի համար։

Հարցվածների միայն 9 տոկոսն է ճանաչում ԼԳԲՏ մարդկանց, սակայն նրանց մեծ մասը շատ սահմանափակ հաղորդակցություն ունի։ անհանդուրժողականություն ԼԳԲՏ անձանց նկատմամբ; Իշխանությանն ու պետությանը հավատարմությունը, հասարակության նորմերին ու օրենքներին առանց կասկածի ենթարկելու պահվածքը գրեթե զուգահեռում է «տարբերվող», այլ կերպ ասած՝ ոչ նման մարդկանց հանդեպ ցուցաբերվող անհանդուրժողականությանը։ Սոցիալական նորմերից և արժեքներից շեղումը, այդ թվում՝ ԼԳԲՏ անձանց գոյությունը, հասարակության մեջ խիստ քննադատության և նույնիսկ մերժման առարկա է։ Մինչդեռ ընտանիքը, հայրենիքը և կրոնը առաջնահերթություն են կազմում արժեքների վերևում, ժողովրդավարական սկզբունքները, ինչպիսիք են մարդու իրավունքները և արտահայտվելու ազատությունը, պակաս կարևոր են: Նրանց աշխարհաքաղաքական նախասիրությունները նույնպես հաստատում են նրանց արժեքային կողմնորոշումը։ Հարցվածների 90 տոկոսն ասել է, որ միասեռականությունը պետք է արգելվի օրենքով։

ԼԳԲՏԻ անձանց նկատմամբ տարբեր վերաբերմունքներ են դրսևորվում՝ կախված այնպիսի փոփոխականներից, ինչպիսիք են սեռը, տարիքը, զբաղմունքը և բնակության վայրը: Ավելի հանդուրժող են նրանք, ովքեր անձնական հարաբերություններ ունեն ԼԳԲՏԻ անձանց հետ (բարեկամություն, հարեւանություն, ազգակցական կապեր)։ աղբյուր

2012 թվականին Փինք Արմենիան հետազոտություն է անցկացրել Հայաստանի երեք խոշոր քաղաքներում՝ Երևանում, Գյումրիում և Վանաձորում։ Հարցվածների 19 տոկոսը ոչ ավանդական սեռական հարաբերությունները որակել է որպես «հիվանդություն», 13 տոկոսը՝ արեւմտյան երկրների բացասական ազդեցությունը, 11 տոկոսը՝ կրթության արդյունք։ Նրանց 55 տոկոսը, ովքեր բացասաբար են վերաբերվել ԼԳԲՏ մարդկանց, ասել են, որ կդադարեցնեն իրենց հարաբերությունները ընկերոջ կամ բարեկամի հետ, եթե իմանան, որ նրանք գեյ են: 2015 թվականի ուսումնասիրության համաձայն՝ 2011-2013 թվականներին 5891 ԼԳԲՏ անձ լքել է Հայաստանը խտրականության պատճառով: աղբյուր

Այս ցուցանիշը ստացվել է «ԼԳԲՏ միգրացիայի ազդեցությունը Հայաստանի տնտեսական ցուցանիշների վրա» հետազոտության շնորհիվ։ ԼԳԲՏ անձանց դեպքում, բացի Հայաստանից մարդկանց արտագաղթին նպաստող գործոններից, կան նաև առանձնահատուկ գործոններ, ինչպիսիք են խտրականությունը և հոմոֆոբիան, ինչի հետևանքով` ֆիզիկական անվտանգության սպառնալիք, պետության կողմից պաշտպանության բացակայություն, կենցաղային խնդիրներ, հոգեբանական ճնշում, ֆինանսական շանտաժ Հասարակության մեջ առաջանում են գենդերային փոփոխության հետ կապված հարցեր:

Հայկական մեկ այլ ՀԿ-ի՝ «Ոչ բռնի հասարակության» կողմից իրականացված «ԼԳԲՏԻ անձանց մարդու իրավունքների վիճակը Հայաստանում» կիրառական գնահատականը բացահայտեց իրավական բացերը՝ կապված ԼԳԲՏ անձանց իրավունքների և երկրում ընդհանուր իրավունքի պրակտիկայի հետ։ Այս ծրագիրն ամփոփում է հիմնական խնդիրներն ու թերությունները՝ կապված աշխատանքային հավասարության և խտրականության, կյանքի և անվտանգության, աշխատանքի, կրթության, առողջապահության, սոցիալական ապահովության իրավունքների և խոսքի ազատության հետ:

ՓԻՆՔ Արմենիայի մեկ այլ աշխատություն՝ «Նախապաշարմունքից մինչև հավասարություն. ԼԳԲՏԻ անձանց նկատմամբ սոցիալական վերաբերմունքի ուսումնասիրություն Հայաստանում», մանրամասնորեն ցույց է տալիս հայ հասարակության մեջ ԼԳԲՏԻ անձանց նկատմամբ կարծրատիպերի և անհանդուրժողականության բնույթն ու հիմքը: Այս երեք ուսումնասիրությունները ընդհանուր և տեսական պատկերացում են տալիս Հայաստանում ԼԳԲՏԻ անձանց մարդու իրավունքների վիճակի և նրանց միգրացիայի հիմնական պատճառների մասին: աղբյուր

Հայաստանը չունի սեռական կողմնորոշման և գենդերային ինքնության վերաբերյալ հակախտրական օրենք (SOGI): Բացի այդ, Քրեական օրենսգրքում ոչ մի հիշատակում չկա SOGI-ի հետ կապված հանցագործությունների մասին: ILGA-Europe Rainbow Index 2018-ի համաձայն՝ Հայաստանը 49-րդ տեղն է զբաղեցնում եվրոպական 49 երկրների մեջ ԼԳԲՏ համայնքի նկատմամբ քաղաքականությամբ և օրենքներով։ աղբյուր

Նույնիսկ Երևանի կողմից համասեռամոլների քաղաքացիական իրավունքների ապահովման միջազգային համաձայնագրի ստորագրումից տարիներ անց, Հայաստանում համասեռամոլները դեռևս բախվում են ֆիզիկական ոտնձգությունների և սոցիալական բացառման սպառնալիքների՝ իրենց սեռական կողմնորոշման պատճառով:

«Երբ ընտանիքս իմացավ, որ ես միասեռական եմ, նախ ծեծեցին, հետո վռնդեցին», - EurasiaNet.org-ին ասաց 22-ամյա Երևանի բնակիչ Արմենը, ով դասավանդում է: «Տարիներ են անցել, և նույնիսկ հիմա մայրս ինձ թույլ չի տալիս ներս մտնել, և ընկերներիցս ոմանք անընդհատ հարցնում են, թե արդյոք ես իսկապես «նրանցից մեկն եմ»: Արմենը (իրական անունը չէ) ասում է, որ հասկացել է, որ միասեռական է 13 տարեկանում, երբ սիրահարվել է իր դասընկերոջը։ Նա իր առաջին ընկերոջը հանդիպել է 20 տարեկանում՝ առցանց չաթում։ «Ես նրան ծանոթացրել եմ ընտանիքիս՝ որպես իմ ընկերներից մեկի։ Բայց մի օր մայրիկս տեսավ, որ մենք համբուրվում ենք, ու ամեն ինչ սկսվեց»,- պատմում է Արմենը: «Մայրիկս ասաց, որ ավելի լավ է, եթե ես մահանամ գոռալով: Եղբայրս բանակից թողել է, որ տուն գա ու ծեծի: Դրա համար սկսեցի ապրել փողոցում»: Արմենն այժմ ապրում է տատիկի հետ։

Հակասեռական վերաբերմունքը բավականին ուժեղ է հատկապես բանակում: 2004 թվականից համասեռամոլներն ազատվել են զինվորական ծառայությունից՝ հոգեկան հիվանդ լինելու պատճառաբանությամբ։ Մի տղամարդ, ով տվել է իր անունը Նարեկ, EurasiaNet.org-ին պատմել է, որ զինվորական ծառայության համար հոգեբուժական փորձաքննության ժամանակ զինվորականներից մեկը ծեծել է իրեն, երբ նա բացահայտել է իր համասեռամոլությունը: Նարեկը պնդում է, որ երեք օր անցկացրել է հոգեբուժարանում և ազատվել զինվորական ծառայությունից՝ «անհատականության խանգարում» ախտորոշմամբ։ աղբյուր

Նույն վերաբերմունքը Հայաստանում կա լեսբուհիների նկատմամբ. Օրինակ, Աննան, ով խոսափողերի հետ խոսեց ԵՄ աջակցությամբ իրականացվող «ԼԳԲՏԻ համերաշխության ցանց Հայաստանում և Վրաստանում» ծրագրի շրջանակներում, որն իրականացվում է Հայնրիխ Բյոլ հիմնադրամի Հարավային Կովկասի տարածաշրջանային գրասենյակի կողմից, լեսբուհի է և ստացել է քաղաքական ապաստան։ Նիդեռլանդներում։ Հարցին, թե ինչու է իրեն ստիպել հեռանալ Հայաստանից, հուզված Աննան ասաց, որ իր երկրից հեռանալը որոշակի պայմաններով անհրաժեշտ որոշում է։ Ըստ Աննայի՝ Հայաստանից հեռանալու պատճառները մի քանիսն են եղել՝ «անձնական անվտանգություն, խտրականություն աշխատավայրում, առողջության հետ կապված խնդիրներ և, որպես հետևանք, կյանքին վտանգ սպառնացող իրավիճակ»,- ասում է Աննան։ Նրա խոսքով, նահապետական ​​Հայաստանում կանանց կյանքը դժվար է, ինչը տղամարդկանցից տասն անգամ ավելի մեծ ջանքեր է պահանջում՝ արժանապատվորեն իրենց կյանքի իրավունքը պաշտպանելու համար. «Հայաստանում շատ քիչ կին դիրիժորներ կան։ Փորձեք հիշել՝ երբևէ տեսե՞լ եք կին դիրիժորի համերգների ժամանակ: Պրոֆեսիոնալ ասպարեզում ինձ անընդհատ ասում էին, որ դիրիժորությունը կնոջ գործ չէ, և ես չպետք է հույս ունենամ մի օր ղեկավարել իմ նվագախումբը։ Տարիների ընթացքում ես ուսումնասիրել և զարգացրել եմ իմ հմտությունները, միայն թե ինձ ասեն, որ այս ոլորտում կնոջ համար տեղ չկա: Հայաստանում կինը չի կարող պետ լինել. այն կարող է իրականացվել և օգտագործվել միայն:

Բայց երբ դու լեսբուհի ես և ստիպված ես ապրել իրականության երկու զուգահեռ հարթություններում՝ թաքցնելով քո ինքնությունը և անձնական կյանքը, դու երկու անհատ ես մեկ մարմնում՝ տարբեր վարքագծով, ոճերով, նույնիսկ տարբեր բառապաշարով: Դա դիմակ է, որը դուք կարող եք քողարկել՝ ի շահ հասարակության, իսկ մյուսն օգտագործել ձեր տանը՝ ընդամենը չորս պատերի միջև՝ ձեր շան, ձեր սիրելիի և ընկերների շատ փոքր շրջանակի հետ: Իսկ երբ հոգնում ես այս ամենից ու ուզում ես ազատվել այս շղթաներից, հանկարծ այնպիսի իմպուլսիվ շարժումներ ես անում, որ չես համարձակվում»,- պատմում է Աննան՝ նկարագրելով, թե ինչպես է դա ուղարկել հետաքննության։ Նա դիմել է Հայաստանի արդարադատության նախարարություն՝ պարզելու, թե կնոջ հետ ամուսնությունը կամ միությունը օրինական գրանցելու համար ինչ ընթացակարգեր պետք է ձեռնարկել.

«Օրինական ամուսնության անհրաժեշտությունը ոչ միայն հոգեբանական փրկության համար էր, այլև սոցիալական և տնտեսական պատճառներով։ Օրինակ բերեմ՝ ես ու ընկերուհիս ուզում էինք վարկ վերցնել՝ մեզ համար բնակարան գնելու համար։ Հետերոսեքսուալ ընտանիքներին տրվում են վարկեր և կարևոր արտոնություններ, որոնք մենք չենք կարող ստանալ անշարժ գույք գնելիս: Հայաստանի սահմանադրությունն արգելում է միասեռ ամուսնությունները, և քանի որ այն ամենը, ինչ օրենքով արգելված չէ, թույլատրված է մասնավոր քաղաքացիների համար, մի օր որոշեցի հարցում ուղարկել Արդարադատության նախարարություն՝ պարզելու, թե ինչպես կարող ենք օրինական գրանցել մեր միությունը։ Այդ մասին մանրամասներ է հրապարակել LGBTnews-ը։ Նախարարության պատասխաններից հետո, որոնք հակասում էին Սահմանադրության հիմնական դրույթներին, ես վճռեցի հարցը տեղափոխել Սահմանադրական դատարան և սկսեցի փաստաբան փնտրել։ Հենց այս պահին սկսեցի անանուն հեռախոսազանգեր ստանալ: Ինձ վրա հարձակվել են իմ շեմին և ստացել բազմաթիվ սպառնալիքներ՝ «հանգիստ թողեք նախարարությունը»։ Ես հասկացա, որ իշխանությունների թիրախում եմ եղել, և որ իմ ֆիզիկական անվտանգությունը վտանգված է»: աղբյուր

Հերթական դաժան վերաբերմունքի հետևանքով Հայաստանից Եվրոպա ներգաղթած Սաիդ Մերուժյանի խոսքերով, «Հասարակության այս վատ վերաբերմունքը նորից ու նորից իր պատյանն է մղում Հայաստանի միասեռականներին»: աղբյուր

Մեր ուսումնասիրությունների ընթացքում իմացանք, որ թուրք բառը որպես նվաստացման տարր է օգտագործվում այս երկրում համասեռամոլ հայ քաղաքացիների նկատմամբ, ինչը երբեք ճիշտ մոտեցում չէ։ Որպես մեր ասածի ապացույց՝ 2018 թվականի օգոստոսի 2-ին ԼԳԲՏ իրավունքների, կանանց և բնապահպանական հարցերի մի քանի ջատագովներ հավաքվել էին Շուռնուհի ԼԳԲՏ ակտիվիստի տանը, որտեղ տեղի բնակիչները սկսեցին քարեր նետել և հարձակվել նրանց վրա, երբ ակտիվիստները հեռացան։ շենքը։ Տեղի բնակիչները հոմոֆոբ արտահայտություններով նվաստացրել են նրանց և «թուրքեր» բղավել իրավապաշտպանների հասցեին։ (աղբյուր)

Քաղաքական գործիչները նույնպես դեմ են ԼԳԲՏ անդամների գոյությանը, ասելով, որ նրանք սպառնում են Հայաստանի մշակութային ինքնությանը: 2012 թվականին Երևանի միակ ԼԳԲՏ բարի այրումից հետո Հայաստանի իշխող կուսակցության մամուլի խոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը հայտարարեց, որ հարձակումը «արդարացված է և արդարացված» այն հիմքով, որ ԼԳԲՏ իրավունքների պաշտպանները «արատավորում են հայկական ազգային ինքնությունը»։ (աղբյուր)

Մյուս կողմից, ԱԺ «Բարգավաճ Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Գևորգ Պետրոսյանը ՀՀ Ազգային ժողովի նիստում հայտարարեց. «Անժխտելի է, որ Հայաստանի պետականությանը և մեր ժողովրդին սպառնացող խնդիրներից մեկը ոչ ավանդական սեռական կողմնորոշման սպառնալիքն է»: Ըստ Գ.Պետրոսյանի, սա այն հարցն էր, որի շուրջ խմբակցությունը չէր կարող զիջումների գնալ. Օրենք ընդունենք՝ ապահովելու մեր երեխաների անսասան ապագան»,- եզրափակելով նրա խոսքերը՝ Պետրոսյանի ելույթից հետո խորհրդարանում ծափահարություններ բարձրացան։ աղբյուր

Ներկայում գեյերը, լեսբուհիները և բիսեքսուալները կարող են թաքցնել իրենց սեռական կողմնորոշումը, մինչդեռ տրանս հայերն ասում են, որ իրենց արտաքին տեսքը նրանց ճանաչելի է դարձնում և ավելի հավանական է, որ բախվեն խտրականության, ահաբեկման և ֆիզիկական հարձակումների: Մոբինգի բարձր տվյալներ ունեցող երկրում շատերը վախենում են ցերեկը դուրս գալ փողոց և չեն կարողանում կրթություն կամ աշխատանք գտնել։ Այդ պատճառով նրանք ողջ մնալու համար ապավինում են երեկոյան սեռական աշխատանքին։

Եզրափակելով, մենք կարող ենք ասել, որ.

• Ճիշտ է, Հայաստանում ԼԳԲՏԻ անձանց նկատմամբ անհանդուրժողականությունը ծայրահեղության մեջ է,

• Երևանում վերջերս տեղի ունեցած ինքնասպանության դեպքից հետո սոցիալական ցանցերում գրվածը նույնպես վկայում է այն մասին, որ հայ համայնքի կարծիքը տարիներ շարունակ չի փոխվել.

• Հայաստանում հասարակության բոլոր ոլորտներում ԼԳԲՏԻ անձանց նկատմամբ բացասական վերաբերմունքի առկայությունը փաստ է,

• Ճիշտ է, որ ԼԳԲՏԻ անհատները չեն սիրում տեսանելի լինել հայ համայնքում, և ճիշտ է նաև վախենալը, որ դա կազդի երիտասարդության վրա և «մանրէի» պես կտարածվի նրանց մեջ։